นิยาย Still be frienD กาลครั้งหนึ่งที่..ฉันรักแก : Dek-D.com

..............................................................................................................................

1. นิยายเรื่องนี้ เป็นเรื่องที่แต่งร่วมกับเพื่อนๆในห้องจะว่าแต่งก็ไม่เชิงเพราะส่วนหนึ่งมันมาจากความจริง ออกจะ ซึ้ง รั่ว ปนฮา มากกว่ารักหวานแหวว อ่ะนะ เพราะมันขึ้นอยู่กับการแต่งของ 'เพื่อน ๆ' แต่ละคน บางคน กวน,เด็ก,โรแมนติก,ฮา และ หื่น (เย้ย !)

.......................................................................................................................

2. นิยายเรื่องนี้ เรา และ เพื่อนๆ ได้จัดทำเพื่อสนองตัณหา (ความ Y) จะว่าแต่งก็ไม่เชิง

เพราะส่วนหนึ่งมาจากเรื่องจริง (ทั้ง ชื่อ,นิสัย,สถานที่) จริงๆแล้วจะอยู่ในโหมดหวาน

แหววก็ไม่ใช่นะ เพราะ มันมี ทั้ง รั่ว ทั้ง ฮา ทั้งซึ้ง (แล้วเลือกหวานแหวว ทำเพื่อ??)

ขึ้นอยู่กับนิสัย 'ไรเตอร์' แต่ละคน เช่น มี ทั้งโหมด กวน,หวาน,รั่ว และ ฮา จนปวดตับ

.........................................................................................................................

ปอ ลอ. คู่เอก คือ แปลน-หมี อาจมีคู่อื่นๆ ตามมานะฮับ ถ้าจินกันไม่ออก เอาเป็นว่า

แปลนคือ ลีจุนกิ ผิวแทน หมีคือ ยุนโฮ มีสิว !! มีข้อผิดพลาดแล้วแต่ 'ไรเตอร์'

ช่วยกันแก้ ช่วยกันเม้น ตามสบาย น๊า ฮับบ ~

ปล 2. การเปลี่ยนสีคือการ เปลี่ยน ไรเตอร์ นะ

โหมดกวน - พิม - สีดำ

โหมดเด็ก - ไอซ์ - สีฟ้า

โหมดหวาน - ลูกน้ำ - สี ชมพู

ส่วนสุดท้าย เราเอง สีม่วง ไปเดาเอาเองเน๊อ~ ว่า โหมดไร

คือเล่นกันเหมือนต่อนิทานเลย เอามันๆ มาเม้นเรื่องต่อได้นะ

อาจจะ งงๆ หน่อยนึง =__+ !

.********************************************************************************.

FRIEND FOREVER
[[ บทนำ ]]

กาลครั้งหนึ่งที่(ไม่)นานมาเเล้ว . . .

มีเพื่อนอยู่ ๒ คน เขาทั้งสองเป็นเพื่อนที่รักกันมาก

เล่นกันตลอด มีอะไรก็เเบ่งกัน

คนที่หนึ่ง เขาที่มีนามว่า 'หมี' มีรูปล่างลักษณะเด่นคือ หน้าตาเหมือนหมี ชอบกินน้ำผึ้ง

(อันนี้หลอก = =) ใส่เเว่น สิวเยอะ ตัวสูง

นิสัย : บ้า ปันญาอ่อน ชอบพูดหวานๆ ชวนอ๊วก ชอบลอกการบ้านคนอื่น ขี้เกียจ

เจ้าเหล่เป็นที่หนึ่ง ชอบเเกล้ง 'เฟริส ' พี่น้องร่วมสายเลือด

อีกคน มีนามว่า 'แปลน' รูปร่าง บาง ผอม ผิวแทน สูงปานกลาง ชอบด่าคน ชอบพูดเสียดสี

หมี แปน เป็นเพื่อนรักกันมานาน (สมมุติ) วันนึงสองคนนี้ได้ไปที่สนามกอล์ฟของโรงเรียน

เวลานั้นเป็นเวลาที่เย็นเเล้ว ไม่ค่อยมีใครอยู่ สายลมค่อย ๆ พัดมาระเรื่อยเอยช้า ทั้งสองคนมองิว

ไปได้สักพัก เเล้วหันหน้ามาจ้องตากัน ปิ๊ง ๆ >< ความรู้สึกของทั้งคู่ผ่านออกมาทางสายตา ...

"หมีแกชอบบุ๊คใช่มะ"แปลนหันมาถามหมีด้วยความอยากรู้

"ถ้าใช่แล้วทำไมวะ"หมีถามกลับ คำตอบที่ได้คือการส่ายหน้าของแปลน

ร่างบางอยากจะร้องไห้ตรงนั้น แต่...กลัว กลัวว่าคนที่ตนรักจะล่วงรู้ว่าเพื่อนสนิทคนนี้กำลังคิดไม่ซื่ออยู่

"แล้วถามไมอ่ะ หรือว่า...แกชอบบุ๊ค"ร่างสูงสิวเครอะ(-*-)ถามแกมจับผิด

"ปะ...ป่าว จะบ้าเหรอ" แปลนตอบ

"หรือแกชอบเค้า"...คำตอบก็คือเสียงสายลมที่พัดผ่านพร้อมกับแปลนที่หันหน้ามามองหมีแล้วตอบ

ว่า "ใช่...เค้าชอบแก" และในที่สุดร่างบางก็ตัดสินใจที่จะบอกความในใจให้ร่างสูงได้รู้...

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

และในที่สุดร่างบางก็ตัดสินใจที่จะบอกความในใจให้ร่างสูงได้รู้...

"อืม" -////-

ด้วยความอายที่มีอยู่ตอนนั้นทำให้พระนางสิวเขรอะ(ชื่อใหม่ๆ)

ตอบได้แค่เพียงคำสั้นๆเท่านั้น

"แล้วแกล่ะ?"แต่คำถามของแปลนที่รอฟังคำตอบอยู่นั้น ก้อถูกถามขึ้นอย่างรวดเร็ว

ในตอนนี้มีแต่สิ่งที่เป็นกังวลในใจของหมีอยู่มากมาย เขากลัวว่า

ถ้าเขาได้ปฏิเสธคนตัวเล็กๆตรงหน้านี้ไปแล้ว

ความสัมพันธ์ของเขาจะหมดลง เขาจะได้เล่นกัล พูดคุยกัลเช่นเดิมรึป่าว

แต่ถ้าเขาได้ตอบว่า 'เค้าก้อชอบแก'

ซึ่งก้อคือความในใจของเขาด้วยนั้น คำว่า'เพื่อน'นั้นจะเปลี่ยนไปโดยทันที...

"เฮ๊ย ถามบ้าอะไรวะ =///="พระนางสิวเขรอะอายม้วน

และพยามหลีกเลี่ยงคำตอบที่คิดอยู่ในใจ

"เออๆ เค้าล้อเล่น คิดไรวะ"แปลนกลบเกลื่อน

"..." ร่างสูงหลบตาก่อนก้มหน้าลง

ทำเอาคนตัวเล็กขมวดคิ้วมุ่น

"..ก๊ากก -..- เครียดไรวะครับ คุณตุ๋ย (ชื่อพระบิดามัน)"

"อ่ะ แมร่งบิดาคุณเสียชีวิตเหรอ ??"แปลน คงจะไม่มี

ทางเห็นความเศร้าที่ซ่อนอยู่ในใจ ร่างสูงตรงหน้าเลยสักครั้ง

......... ตื๊ดๆ ตุ๋ยๆ (เอ่อ !?) ..........

เสียงมือถือของหมี ดังขึ้นขณะที่

กำลังอยู่ในสถานะการณ์อึดอัด
คนร่างเล็กซึ่งกำลังกดเกมเล่นในมือถือหมีอยู่ ก็กดรับทันที

[5 โหล 60 ที่ร๊ากก]

"..."แปลนได้ยินถึงกลับสะดุ้ง

ตกใจเพราะมันเป็นเสียงของ ...

หมีรีบแย่งมือถืออกจากมือแปลน

ด้วยความที่กลัวจะเข้าใจผิด

พอได้มือถือมาแล้วจึงเดินออกไปห่างจากแปลน

(แปลน :: part)

เมื่อผมได้ยินเสียงคนที่โทรมานั้น รู้ได้ทันทีว่าเป็นเสียง

ผู้หญิง และ เสียงในโทรศัพท์ มันก็คือเพื่อนสนิทของผมซะด้วย...

ทำไมผมถึงแอบรักเพื่อนของตัวเองได้นะ ?

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

(หมี :: part)

"เห้ย โทรมาทำไมวะ"

[ยืมเงินไปซื้อกกน.ให้อาม่าเค้าหน่อยนะตัวเอง*-*]

"อย่ามากวน เอาดีดี โทรมาทำไม"

[อ๋อ โทรมาจีบเมิงอ่ะ ที่รัก ก๊าก ๆๆ -..-]

"...."ขี้เกลียดพูดกะยัยนี่และ -*-

[ก็เรื่องรายงานอ่ะ ทำเป็นลืม]

"เออครับๆ ไม่ลืม ทำแน่ ที่บ้านแกใช่ป่ะ"

คำพูดของหมีทำเอาคนตัวเล็กที่แอบฟัง

อยู่ถึงกลับเข้าใจผิดไปใหญ่

(แกคิดลึกไปมั้ย ??)

[=.,= เอ็งละก็ จะมาบ้านข้าเรอะ ??]

"เออ ซิ" หมีตอบยิ้มๆ ทำเอาคนที่แอบมองต้อง

เกร็งมือสุดขีด เพื่อ อัดอั้นความเสียใจ และ อาการร้อน

ผ่าวตรงขอบตา ซึ่งเจ้าตัวรู้ดีว่าต่อไปจะต้องร้องไห้แน่ๆ

(เย้ย อ่อนไหวอย่างแรง !!)

[เดี๋ยวๆ งั้นเจอกัน แฟชั่นดีกว่าตะเอง บ้านเค้าบ่ว่าง]

"อืมๆ แฟชั่นหรอ เออ กินข้าวก่อนมั้ย เอ่อ หรือ ราเม็งดี สเต๊กดีป่ะ เคเอฟซี แมค
ฯลฯ"

[ไม่ทราบว่าหิวหรือค่ะ ไปทำงานโว๊ย

ไม่ไปแข่งกินค่ะ ท่านหมี]

"เอาเป็นว่า เมิงเลี๊ยง นะค่ะที่รัก โอเคๆ ซ่าๆ ตู๊ดๆ ~!@#

เจี๊ยกๆ ค่อกๆ(ไม่ค่อจะ..)"

(ปล. หมีมันไม่อ่อนหวาน+ปัญญาอ่อน เช่นนี้ดอก

นางทั้งหลายเจ้แต่งเองเค๊อะ !)

คนขี้งกยังคงงกต่อไปโดยไม่ทันมองคนคนตัวเล็กที่เริ่ม

เข้าใจผิดอย่างแรง ในเรื่องที่ฟังไม่ค่อยจะได้ยิน
ในที่สุดหมีก็กลับถึงบ้าน

(เฟริส ประมาณว่าอยู่ด้วยกันไรงี๊)

หมีโยนกระเป๋าเป้ลงบนเตียงนอนก่อนจะทิ้งตัวลงนอน

ปลดกระดุม =.,= .. เม็ดที่สอง(ก็มันร้อนอ่ะ =__+)

STOP ๆ .. ร่างสูงหลับตาลงอย่างกลุ้มใจ เมื่อสมอง

พาลคิดถึงแต่ใบหน้าเศร้าๆ ของคนตัวเล็ก

'เป็นอะไรของเค้าหว่า'หมีคิดพร้อมกลัวหัวแรงแบบไม่

กลัวเหาจะหลุดติดมือ (ย๊าก น่ากลัว ~.~)

แต่หมีก็ยังคงเป็นหมี โง่ งี่เง่า อยู่วันยังค่ำ

ทางด้านคนตัวเล็กที่กำลังขมวดคิ้วมุ่นอยู่ในห้องนอน

ของตัวเอง ว่าจะไปตาม บุ๊ค กับ หมี ที่ไปเดทกัน

(ตามที่แปลนเข้าใจ)ดีหรือไม่ ทำให้มีเสดกุหลาบ

(ไปจิ๊กของแม่มา)เต็มพื้นห้องแบบแทบจะ

ปูเป็นพรมได้ทีเดียว (เว่อร์ไปมั้ย ?)

ในที่สุดร่างบางที่นั่งอยู่บนเตียงหายใจลึกๆอย่างคน

ตัดสินใจได้ แล้วจึงเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้า

ห้องน้ำไป ...
คำถามประจำเดือน วันนี้คุยคิดว่าแปลนจะทำอย่างไร ?

A. ไม่ตามหรอก ถ้ามันเจอซวยซิวะครับ T T
B. ตามซิโว๊ย เจอก็ให้มันรู้ดำรู้แดงกันไปเยย ไฟท์ติ้ง!

ผู้โชคดี(รึปล่าว?)ตอบได้รับไปเลย อ๊อกซิเจนไว้หายใจ จนกว่าจะตาย~

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

( คนเขียนอยากรุ แม่แปลนเปงคนขายดอกกุหลาบเราะ ? )

วันศุกร์....

"โอ๊ยยย! ง่วงอ่ะครู *-* ทำหน้าเดียวพอนะครูเอ็ม"

เสียงไอซ์บ่น จึงไม่ยากที่จะเดาได้ว่าคาบแรกคือวิชา

Math - - ( หรือว่าบ่นทุกวิชา ฮ่า ฮ่า )

"เงียบเหอะน่า หนวกหู ไม่มีสมาธิ -*- "

และเสียงลูกน้ำที่เหมือนจะทนไม่ไหวแล้วจึงดังออกมา

ผ่านปาก

"เฮ้ย! วันนี้แปลนเปงไรป่าววะ ไม่ด่าเค้า เด๋วไอซ์ขี้ไม่

ออกนะค๊า ^^?"

"..."

[ Plan::Part ]

"ไอ XXX! พอจัยยังไอเตี้ย"

"ขอบคุงค่ะ T^T"

แต่ก้อจิงอย่างที่ไอซ์ถาม วันนี้ผมรุสึกแปลกๆ ไม่ยากพูด

อะไรกับใครเลย อาจเปงเพราะเรื่องเมื่อวานก้อเปงได้

พรึบบบบ

เสียงยกมืออันรวดเร็วยกขึ้น

"1 ค่ะ เจ้ " ^ ^ ดิฉันไม่ได้เข้าข้างตัวเองน้า (หรอ?)

ฮ่า ฮ่า

"2 ค่ะ หมีน้อยย"

"เย่ๆๆๆ 100 หมัดไอเฟิส เค้าเส็ดก่อนแก"

"ไรอ่ะ ไม่เกี่ยว นับที่คะแนนว้อยย" เฟิสโต้กับ

"แปลนเปงไรป่าว หมีแซงแล้วนะคะ" ครูเอ็มพูดขึ้นเมื่อ

เห็นความผิดปกติของแปลน

"เส็ดช้าแต่คะแนนเยอะคับ ^ ^" แปลนยิ้มกลบเกลื่อน

ผมเปงอะไรก้อไม่รุสิ..เฮ้ออ นี่มันเรียกว่าความรักรึป่าว

นะ?

[End]

"ไอหมีวันเสาร์นี่อย่าลืมนะว้อยเค้าเตียมของไว้ครบแระ"

บุ๊ครีบวิ่งมาด้วยความกลัวว่าหมีจะอู้

"เออ เรื่องมันส์ๆ ขนาดนี้ อยากไปจังเล้ยยยย"(ทุกคน

น่าจะรุดีว่ามันประชด เว้นอยู่คนนึงน่ะสิ...แปลนยังคง

คิดว่า2คนนี้จะไปเดตกันเหมือนที่เขาได้ยิน

เวลามันชั่งผ่านมารวดเร็วนัก...

ติ๊ง ต่อง ติ๊ง ต่อง ติ่ง ตอง ติ๊ก ต่องงง ,,

เสียงระฆังโรงเรียนดังขึ้น นั่นหมายถึง...เลิกเรียน!

"เย่ๆๆๆ! หมดเวลาแล้วครูจ๊อด T^T" ไอซ์พูดขึ้นทันที

"การบ้าน ไปทำหน้า 98 ในเล่มฟ้านะ นักเรียนระยำเป็ด

ทั้งหลาย"ครูจ๊อดพูด

"หมดเวลา ไม่รับฟังคำสั่งค่ะ ^^" ไอซ์ทักท้วง ฮ่า ฮ่า

" -*- " <-- ครู

"ล้อเล่นค่ะ ฮ่า ฮ่า สวัสดีค่า (>/\<)"

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เช้า วันเศร้า เอ๊ย เสาร์

(แปลน :: part)

'เอาไงดี'ร่างเล็กเผลอขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด

(ในที่นี้แปลนบ้านรวยมากๆ สุดยอด คุณหนูอ่ะ)

"คุณหนูเป็นไรไปน่ะ"คนใช้พากันซุปซิป

เพราะนอกจากจะขมวดคิ้วแล้วคุณหนูของพวกเธอ

ยังเดินวนไปเวียนมาจนน่าเวียนหัว

'ปัญหาหลักๆคือ มี้(แม่)'ไม่ให้ไปนั่นเอง

แปลนคิดหนัก เรื่องการฝ่าดง แม่บ้าน&การ์ด

(อุปสักแห่งรักจริงๆ เล๊ย =__=++)

โอ๊ะ !! ขี้ออกแว้วว ~

END

(หมี :: part)

ไอบุ๊คพาเลี้ยงกล้วยแขก ใช่ครับอ่านไม่ผิดแต่ประการใด

กล้วยแขกเชียว น๊า าา ~ - -^(ประชดอย่างรุนแรง)

"สั่งได้อีกนะนาง ยิ้มอย่างนี้แสดงว่า อร่อยอ่ะดี๊ บอกแล้ว

เชื่อบุ๊ค รับรองไม่ผิดหวัง"

กรูผิดหวังในตัวเอง ที่เชื่อเมิง แง๊ T T+

"เอากลับบ้านป่ะเดียวให้เค้าห่อใบตองกลับไปให้

โลกไม่ร้อนๆ >< ฮี่ๆ ๆ"

ยาย บ้าา เอ๊ย ~!ผมกระโดดรัดคอยัยนั่นโดยไม่คิดอะไร

.... โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้อง

มองอย่าง ปวดร้าว

ทางด้านแปลนหลังจากฝ่าด่านทรหดของ การ์ด และ

แม่บ้านมาได้(โดย การขว้างปา แจกัน และ โคมไฟ สุด

หรู ทำเอาวิ่งกันวุ่นวาย เพื่อนผู้ชายหนูทำได้ก๊ะ

[กริ๊ดด])

..... เราจะมองทำไมนะ ยิ่งมองยิ่งเจ็บ

..... ให้ ตายผมไม่ชอบที่เป็นแบบนีเลย

..... ผมควรหยุดไว้แค่นี้สินะ

..... ที่พยายามมตลอดมา มันทีสุดแล้วสำหรับผม

..... ลาก่อน ความรักแรกของผม S2 S2

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

แปลนทนไม่ไหวอีกแล้ว...

คนร่างบางนั้นเดินกลับบ้านในที่สุด ก้าวแต่ละก้าวนั้นหนักอึ้ง

เหมือนมีหินมาถ่วงไว้ ทำไมกัน..

ใบหน้าแปลนเต็มไม่ด้วยน้ำที่ไหลผ่านออกมาจากตาของเขา

เขาอยากถามคำถามทั้งหมดในใจของเขาแต่ก้อกลัว ไม่

กล้า เขาเริ่มรุสึกแล้ว ว่าเขารักหมีมากเพียงใด ..

[Mee :: Part]

"เฮ๊ยย ไอเพื่อนๆเราที่มาด้วยกันหายจ๋อมไปไหนกัน เนี่ย?"

บุ๊คถามด้วยความสงสัย เมื่อนึกได้

(ทำไงล่ะคับ ที่แปลนเห็น ก้อเป็นเรื่องเข้าใจผิดอีกแล้วหรอเนี่ย )

"เห็นบอกว่าจะไปนวดขาอ่ะ - -"

"ไอพวกเพื่อนเวรทั้งหลาย ชั้นให้พวกแกมาทำงาน ดั๊นน ไปนวดขา เจริญ! !!"

"เดี๋ยวไปตามให้ -*-" สุภาพบุรุษขึ้นมาทันที

"ไปด้วยยย!"

[End]

รายงานเล่มนี้ก้อผ่านไปด้วยดี (มั้ง?) ในขณะเดียวกัน

ทางคนร่างบางนี้ จิตใจจะเป็นยังไงเนี่ย หมีก้อยังไม่รุด้วย

ว่าแปลนกำลังเข้าใจผิดอย่างมาก..

[Plan::Part]

กริ๊งงงงงงงงงง !!!!

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น นี่วันจันทร์แล้วหรอเนี่ย เฮ้ออ

นี่ผมร้องไห้หนักหรอเนี่ย แปลนเพิ่งรู้ตัวเมื่อได้ดูกระจก

และเห็นตาที่บวมจากเดิม

ผมไม่อยากไม่โรงเรียน(เอิ่มม!?)..

ผมไม่อยากเจอหน้าคนคนนั้นอีกแล้ว..

ผมจะทำยังไงดี..

"แปลน ลูกก!! มี๊มีอะไรจะบอกอ่ะ อาบน้ำ แต่งกัวเส็ด

รีบลงมานะ" มี๊ของแปลนตะโกนจากประตูด้านนอก

"ครับ" แปลนตอบรับและก้อเดินเข้าห้องน้ำไป..

"มี๊มีไรหรอครับ" แปลนถามขึ้นอย่างรวดเร็ว

"คือ..ถ้าเราจะต้องย้ายบ้านกัน ลูกคงไม่ว่าอะไรใช่ มั๊ย?"

"ก็ได้นี่ครับ ว่าแต่ย้ายไปที่ไหนล่ะครับมี๊?"

"เราจะย้ายไปแคนนาดา พ่อต้องย้ายที่ทำงานไปที่นั่น

รวมถึง..ลูกต้องย้ายโรงเรียนด้วย"

"...!" แปลนได้ยินถึงกับตกใจจนนิ่งเงียบ

"แต่..ถ้าลูกยังอยากจะอยู่ที่ไทย ลูกก้อจะต้องย้ายไป อยู่กับปู่น่ะ"

แม่เสนอทางเลือกให้แปลน

"ครับ ผมจะลองคิดดู ^^" แปลนกลบเกลื่อนด้วยรอย

ยิ้ม แต่ในใจนั้นตรงกันข้ามกันอย่างสิ้นเชิง..

เขาไม่อยากจากกับคนคนนั้นไป แต่ว่า มันอาจเป็นหนทาง

ที่ดี ทำให้แปลนลืม 'เขา' ก็ได้ . . .

(คุนคิดว่าแปลนจะเลือกอะไรระหว่าง)

A:อยู่กับปู่ที่ไทย

B:ไปแคนนาดากับครอบครัว

[ส่งคำตอบมาที่ 191 มีรางวัลรวมมูลค่า 1000 กีบ ]

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

(ถ้า) B : ไปแคนนาดากับครอบครัว

[- - เอ๊ะ งงอ่ะเดะ ทำไมเอา B ขึ้นก่อน ฮ่า ฮ่า

พอดีมันคิดออกอ่านะ] (ถ้า)B:ไปแคนาดากับครอบครัว

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

หลักเลิกเรียน

"มี๊" แปลนเรียกแม่ของเขา

"อะไรหรอ แล้วตกลงตัดสินใจได้ยัง?" มี๊แปลนถามขึ้น

"เรื่องนี้แหละครับ ที่แปลนจะพูดด้วย คือ..แปลนอยาก

ไปแคนนาดาครับมี๊" แปลนตอบเสียงเบาแทบไม่ได้ยิน

"ดีแล้วล่ะ มี๊ก้อไม่อยากทิ้งลูกให้อยู่ที่นี่ ^ ^"

"ครับ..แล้ว เราจะไปเมื่อไหร่อ่ะคับ"

"เอ่ออ ถ้าสมมุติพ่อจัดการงานเก่าพร้อมแล้วเราก้อจะไปกันเลย ถ้าอย่างเร็ว

ก้อน่าจะประมานวันพุธ"

"ค...ครับ" วันพุธ! ก้ออีกแค่2วันเองน่ะสิ

ผมพูดอะไรออกไปเนี่ย ผมคิดดีแล้วหรอ ที่จะย้ายทุก

อย่างไปอยู่แคนนาดา แล้วเขาคนนั้นล่ะ..

แต่ถ้าผมคิดอีกทางนึง ผมอาจตัดสินใจได้ถูกต้องแล้วล่ะ

มันจะทำให้ผมลืมเขาได้..ใช่ ผมคิดถูกแล้วสินะ ^ ^ งั้นพรุ่งนี้

ก้อคือวันที่ผมจะต้องไปลากับเพื่อนน่ะสิ..

[End]

[Mee :: Part]

เพล้งง!!!

ผมรีบวิ่งไปดูว่าอะไรตก

... ผมเห็นกรอบรูปตกลงที่พื้น แต่ที่ผมตกใจนั่นก้อคือ

มันเป็นกรอบรูปที่ใส่รูปแปลนอยู่น่ะสิ เฮ้อออ..

ไม่มีอะไรหรอก มันแค่ลมพัดมาน่ะ ผมอาจจะแค่ปลอบใจ

ตัวเองไปอย่างนั้นก้อได้ รู้สึกไม่ดีเลย

วันนี้..วันจันทร์ ..วันพุธ อีก 2 วันผมก้อได้ไปเที่ยวแล้วว วู้ววว!! ! ฮ่า ฮ่า

แต่ยังไม่มีใครรู้หรอก ผมกะจะซื้อของ

ฝากมาเซอไพส์ทุกคนอ่ะ อิอิ ^w^/ คือว่า พอดีแม่ของผมเพิ่งตกงาน เอ้ยยย! มีวันหยุด

ฮอลิเดย์ ฮ่า ฮ่า ก้อเลย

จะพาผมไปเที่ยวซัก 2 -3 วันคับบ เราจะไประยองกัน เล่นน้ำทะเล ต้องสนุกแน่เล้ยยย !!

[End]

วันอังคาร..วันที่จิตใจของใครบางคนจะโศกา - -

"แปลน! หวัดดี " ไอซ์ทักเหมือนทุกวัน(?)

"อืม หวัดดี"แปลนตอบกับ

"เห้ย น้องแปลนไม่สบาย ปวดหัว ตัวร้อน ไสติ่งอักเสบ เจ็บม้าม (เอิ่ม เริ่มไม่ใช่)

ตงไหนป่าวคะ ด่าไอซ์จิ เดี๋ยว  ขี้ม่ายยยออกกกกก T^T"

ไอซ์ทักท้วงเพราะเห็นว่าแปลนผิดปกติไปจากเก่า

ที่จะต้องด่าไอซ์ทุกว้น(ฟังแล้วน่า ภูมิใจจัง?!)

"เหอะๆ"แปลนหัวเราะ

"( -*-)-*-)-*-)!!" และนี่ก้อคือสีหน้าของเพื่อนทุกๆคน

" Oh! GODDD"ไอซ์อุทานขึ้น

"นักเรียนระยำเป็ดทั้งหลายคับ เชิญที่ห้องประชุมคับ หรือว่าต้องให้จุดธูปเรียก -*-"

ครูจ๊อดเดินเข้ามาในห้อง

เรียนG.8 และพูดขึ้น

"นี่วิชาลีลาศ ครูจ๊อดดดด" เด็กหญิงน้องไอซ์เถียง

"นั่นแหละ ครูอี๊ดให้มาตาม เอ๊ะ อย่าเถียงสิ เอาตัวอย่างน้องพิมพ์   ^ ^" (ฮ่า ฮ่า

ดิฉันไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะคะ)

"ค่า เดี๋ยวไปค่ะ ใส่รองเท้าก่อน"ไอซ์บอก

ห้องประชุม..

"บุ๊ค พิมพ์จะคู่กะฮันอ่า TT ฮันไปตัดผมซะเกรียนเป็นผู้ชายได้แล้ว! " (ไม่ได้ว่า - -)

พิมพ์พูดขึ้น

"ได้ๆ วันนี้ครูอี๊ดแค่ให้ซ้อมแหละ ไม่มีไรมาก ฮ่า ฮ่า เราก้อให้ หมีคู่แปลนก้อได้

คงยอมแหละ"บุ๊คตอบ

"วะฮะฮะฮะฮ่า! (- -;)" พิมพ์หัวเราะอย่างชั่วร้าย(?)

"หมีๆๆๆ วันนี้คู่กะแปลนนะ *-*ปิ๊งๆๆ"บุ๊คส่งสายตาหวานแหววไปหาพระนางสิวเขรอะ

"ไม่!" หมีตอบเสียงแข็ง

"ทำไม ชอบพิมพ์หรอ????"บุ๊คประชดเพื่ออยากให้พระนางยอม

"ป่าวเว้ย! คู่แปลนก้อได้ ชิ" ฮ่า ฮ่า ในที่สุดดดดด

[Mee::Part]

-///- วันนี้ผมจะได้เต้นลีลาศคู่กับแปลนหรอเนี่ย จิงๆ ต้องกราบขอบพระคุณคู่เลส

พิมพ์ บุ๊ค ที่มันอยากเต้นคู่กัน

ฮ่า ฮ่า ปากผมอ่า พูดไปงั้นแหละ จิงๆแล้ว ผมอยากเต้นกับแปลนจะตาย

คิดถึงมือนุ่มๆน่าจับ ร่างบางๆน่ากอด

และ....ริมฝีปากสวยๆสีอมชมพู น่าจุ๊บที่สุด ^-^ หยุดๆๆๆ ผมคิดอะไรอยู่เนี่ย

ผมจะทนไม่ไหวแล้วนะ เมื่อไหร่

ผมจะกล้าพอที่จะบอกความรู้สึกนี้ออกไปเนี่ย

[End]

[Plan::Part]

อะไรเนี่ย วันนี้ผมจะได้เต้นลีลาศคู่กับหมีหรอเนี่ย

ไอคู่เลส2ตัวนั่นจะสวีตไรกันมากมาย ทำไมผมต้องมาเต้นกับ

หมีเลยเนี่ย แต่ถ้าคิดลึกๆไปมันก้ออยากอ่านะ จะจากกันแล้วสิ

ขอแค่สักครั้งที่ได้อยู่ใกล้ๆกันอย่างนี้ เฮ้ออ

ระหว่างเต้นๆไป เราก้อบอกไปเลยก้อได้มั้ง ว่า...เราจะต้องไปแล้ว เฮ้อ

ยิ่งคิดก้อยิ่งกลุ้ม!

"จับคู่ๆๆๆ เร็ว เดี๋ยวก้อหมดเวลาเนี่ย!" ครูอี๊ดตะโกนมาแต่ไกล

♪*♫ ~

เสียงเพลงดังขึ้น..

ตัวผมอยู่ชิดกับหมีขนาดนี้เลยหรอเนี่ย มือ แขน ขา โอ๊ยย เกร็งไปหมดแล้ว

จะกล้าบอกไปมั๊ยเนี่ยย

พยามมม Fighting!

"ม..หมี"

"ไร?"

"ค..คือ เค้า เค้า.."

" แกทำไม? - - พูดๆมาเดะ"

"ค..คือ เค้า ค..เค้า เค้า ต..ต้อง ไป ไป.."

" เห้ย! 2คนนั้นอ่ะ ให้จับคู่ชาย หญิง เดี๋ยวก้อสอบไม่ได้หรอก -*-"

โธ่! ผมตัดสินใจพูดออกไปแล้วเชียวแต่ยังไม่ได้จบ

ครูอี๊ดดันขัดขึ้นเมื่อเห็นว่าผมกำลังเต้นกับหมีซึ่งเป็น

ผู้ชาย

"โห่! ครู ถ้าสอบไม่ได้หนูก้อคะแนนน้อยเองแหละ แค่ซ้อมเฉยๆเอง ชั่งมันๆ

อย่าได้ใส่ใจ *"บุ๊คขัดขึ้น

"ช่ายยยย พิมพ์ไม่อยากห่างไกลฮันเนาะ *-*"

" เออ ตามใจ แต่คะแนนน้อยอย่ามาโทดกันน่ะ" ครูอี๊ดยอมแพ้ในที่สุด อะกะกะก๊ากก -..-

เมื่อสถานการณ์กลับสู่โหมดปกติ..

"เมื่อกี๊ แกจะพูดว่าไรนะแปลน" หมีถาม

"เปล่า ไม่มีไร"

ผมชักเริ่มไม่มั่นใจแล้วสิ เฮอะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวค่อยบอกก้อได้ สู้ๆ ^^

[End]

[Mee:Part]

เมื่อกี๊แปลนจะบอกอะไรผมนะ อยากรู้จัง - -? มันจะไป ไปไหนฟระคับ ???

หรือว่ามันจะปวดขี้ ชวนผมให้ไป

เข้าห้องน้ำด้วยมั้ง เออ อาจจาใช่ ^w^(แกใช้สะดือคิดหรือคะ = =;)

2คาบแรกนี้โคตรมีความสุข อะโฮะๆ ได้

ใกล้ชิดๆ 55+ คิดไรเนี่ย แต่อย่างไรก้อตาม อิผมอยากก้มกราบตีนเอ๊ย! เท้า

2เลสน่านจ๊างง ผมมีความสุข

ค้าบบบ ^-^

[End]

เวลาดูข่าวว...

"เห้ย! หมี พุ่งนี้เค้าจะไปเกาหลีอ่ะ ^^ เดี๋ยวซื้อของมาฝาก อยากได้ไร

บุ๊คทุ่มหมดตัว " บุ๊คพูดขึ้นเมื่อเห็นว่า

ไม่มีครูอยู่ในห้องแล้ว

"เอาขนมเยอะๆ เห็นเพื่อนบอกว่าหนมเกาหลีอร่อย =P "

" ก๊ากกกๆๆๆๆ ถ้าไม่เกร็งใจเดี๋ยวซื้อมาให้ เอ๊ยย ! ล้อเล่น

เค้าจะไปเกาหลีทำซากนิวเคียร์รึ ฮ่า ฮ่า ฮันนี่ หมีมัน

เชื่ออ่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า +"

"ชิ" ดู่ ดู๊ ดู ดู มัน ทำ - -?!

"หมีๆๆ" มิวเรียกพระนาง

"(' - ' ?) " หมีทำหน้าซึ่งน่าจะหมายความว่า มีไร - - (มั้ง?)

"พรุ่งนี้พ่อเค้าจะพาไปเชียงใหม่อ่ะ กะละแม โคตรอร่อย เดี๋ยวซื้อมาฝากเอามะ? "

" เอา ๆๆๆๆๆๆ *w* " เอิ่ม...?

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ล้อเล่งง ก๊ากกก ลูกน้ำ หมีมันเชื่ออ่า ก๊ากกกก -..-

เค้าคงไม่ไปหาทิฟฟานี่ เอ๊ยย แพนด้าน้อย หรอก

ฮ่า ฮ่า" มิวเยาะเย้ยย ^ ^

" -*-"

[Mee ::Part]

ผมเริ่มเซ็งแระ วันนี้มันวันโกหกว่าพุ่งนี้จะไปเที่ยว แห่งชาติหรือไงฟระคับ =*=

ยัยนี่จะไปนู่น ยัยนู่นจะไป

นี่ !

โอ๊ยยย ปวดฉี่แฮะ..

ตอนนี้ผมกำลังเดินไปเข้าห้องน้ำคับ อะฮี่ๆ -..- ผมอาจจากินเวลาดูข่าวก้อได้ โฮะๆๆๆ

(แผนการอันชั่วร้าย)

"อ้าว แปลน ทำไรอ่ะ?" ผมทักเรียกเมื่อเห็นว่าแปลนกำลังเดินมา

"ไปส่งงานครูอ่ะ เหอะๆ " แปลนตอบเสียงเรียบ

"ไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อย" ผมบอกแกมบังคับนิดๆแหละ ฮ่า ฮ่า

แต่ผมยังไม่รอฟังคำตอบหรอก ก้อรีบดึงแปลนเข้าไปในห้องน้ำด้วยกัน

วันนี้มันแปลกมาก ยอมง่ายๆเลยอ่ะ -*-

"เอ่ออ หมี"แปลนเรียกผมขณะที่ผมกำลังปลดทุกข์

"ไร?"ผมตอบไป -*- มาเรียกอะไรตอนนี้ล่ะ =[]= แปลนกำลังจ้องผมที่กำลังฉี่ อ๊ากก

ถึงผมจะเป็นผู้ชาย ผมก้อ

อายเป็นนะ -////-

"คือ..."แปลนเลิกจ้องผมและเหม่อมองไปที่อื่น

"คือ?" -*- ทำไมมันไม่ยอมพูดให้จบนะ

"คือ พรุ่งนี้เค้าต้องไปแคนนาดา เหอะๆ ไม่มีไรมากหรอก"แปลนตอบมา -*-

วันนี้มันวันโกหกว่าพรุ่งนี้จะไปเที่ยวแห่งชาติใช่มั๊ยเนี่ย

เหอะๆ แกล้งทำเป็นไม่รู้ดีกว่า อิอิ ผมอยากทำให้แปลนหัวเราะ

อยากเห็นรอยยิ้มของแปลนจัง

"ฮ่า ฮ่า หรอ งั้นหิ้วสาวแคนนาดาสวยๆมาฝากด้วยแล้วกัน"ผมพูดเล่นๆออกไป แต่กลับ

กัน แทนที่มันจะหัวเราะ

มันกับเดินออกไปจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ไม่รอผมเลย มันเป็นอะไรไปน่ะ

หลอกผมไม่มันส์งั้นหรอ? ( ' ' )?

เมื่อผมฉี่เส็ดก้อรูดซิบกางเกงแล้วรีบวิ่งออกจากห้องน้ำโดยที่ผมยังไม่ได้ล้างมือ

(ผมด้านพอที่จะบอกคับ ^^)

ผมวิ่งมาที่ห้องเรียน อ้าว แปลนก้อปกติดีนี่ ฮ่า ฮ่า สงสัย แกล้งทำให้ผมตกใจมั้ง

[End]

[Plan:Part]

ผมตัดสินใจบอกหมีมันไปแล้ว แต่สงสัยผมคงคิดถูกแล้วล่ะ ผมไม่มีค่าสำหรับมันหรอก

ผมจะไปไหน มันก้อไม่

เกี่ยวกับมันเลยซักนิด เมื่อผมวิ่งออกจากห้องน้ำมาผมก้อมาลาเพื่อนๆคนอื่นแทน

มันไม่อยากรับรู้ ไม่เป็นไร

ผมยิ้ม..ผมอยากจากไปจากโรงเรียนนี้ด้วยรอยยิ้ม เฮ้อออ เราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วนะ

... โอ๊ยๆ โอ่ย โอ๊ย คิดถึงจางงงเลยยยยย..เพลงแอโรบิกจบลงในที่สุด และแล้ว

ตอนนี้ก้อเป็นเวลา...กลับบ้าน!

วู้วววว!!

"บ้านที่รัก ไอซ์จะไปหาแล้วจะ *0*"

"ไอแฟ่บ วันนี้กินป่าวเนี่ย" ผมพูด - - สรรพนามนี้ ฮ่า ฮ่า หมายถึงพิมพ์น่ะ

"บุ๊ค กินใช่มะ" เออ วันนี้ป๋าบุ๊คจัดสวน รับช้า

"อ่าฮะ กินค่ะ น้องแปลน"พิมพ์ตอบผมเมื่อได้คำตอบจากบุ๊คแล้ว

ทำไมผมไม่ถามบุ๊คทีเดียวเนอะ-*-

ผมรีบเดินไปสนามกอล์ฟซึ่งก้อคือที่ที่ผมอยู่กับเพื่อนกลุ่มนี้ทุกเย็น แต่ปกติแล้ว

หมีจะเดินมาพร้อมๆกับผมหนิ

"อ่าว หมีอ่ะ ' ' ?" ลูกน้ำถามผม

"ไม่รู้มันดิ"ผมตอบไป เฮ้อออ พรุ่งนี้ผมก้อจะไม่ได้มานั่งตรงนี้อีกแล้วสินะ

เพื่อนกลุ่มนี้ ลูกน้ำ พิมพ์ บุ๊ค ..หมี

"เป็นไรป่าว - -?"พิมพ์เอ่ยถามผม ถ้าเป็นผม ผมก้อคงทักอย่างนี้แหละ

วันนี้ผมไม่เหมือนเดิมเลย

"เค้ามีไรจะบอกอ่ะ"ผมตัดสินใจแล้ว

ผมจะบอกเรื่องนั้นกับทุกคน(ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะไม้เก่าๆตัวนี้)

พรึ่บบบ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ทุกคนล้วนพร้อมใจกันหันหน้ามาที่ผม เหอะๆ

บรรยากาศแบบนี้ คิดถึงจัง

"บอกๆๆๆๆ"บุ๊คพูดเมื่อเห็นว่าผมเงียบไปนาน

เอาล่ะ บอกก้อบอก!

"พรุ่งนี้ เค้าจะไปแคนนาดา.."ผมยังพูดไม่จบ

"จิงดิ กับตอนไหนฮะนาง"บุ๊คถาม

"ไปเรียนที่นั่น ย้ายบ้านไปที่นั่น ไปอยู่ที่นั่น ถ้าได้กับมาอีก

....คงดี"ผมบอกไปอย่างนี้

"เห้ยยยยยยย!!! x3" ทั้ง ลูกน้ำ พิมพ์และบุ๊คต่างอุทานเป็นเสียงเดียวกัน

"แปลนพูดเล่นใช่ป่าวเหนี่ย T^T"พิมพ์พูดขึ้น

ผมว่ามันคงแค่ให้กำลังตัวเองเท่านั่นแหละ ถ้ามันคิดว่าผมพูดเล่น

คงไม่ทำท่าทางจะร้องไห้เยี่ยงนี้ - -

" T^T ใช่มะแป่นแป๊น"ลูกน้ำอีกคน

"T^T ตอบมาเดะ" บุ๊คก้อเป็นไปด้วย เหอะๆ ถ้าหมีมันทำกับผมอย่างนี้

ผมคงดีใจมากกว่านี้อีกมั้ง

"ไม่ได้พูดเล่น เฮ้ออ ไปเปี่ยนบรรยากาศอ่า ฮ่า ฮ่า เดี๋ยวส่งจดหมายมาหา อะก๊ากก"

ผมแกล้งหัวเราะไปงั้นแหละ

"เปี่ยนบรรยากาศกะซากฟอสซิวอ่ะดิ ไปอยู่เลยเนี่ยนะ!"ไอแฟ่บพูด (พิมพ์อ่าแหละ)

"บอกคนอื่นยัง?"บุ๊คถาม นี่คือคำถามในใจของผมเหมือนกันแหละ

ทำไมผมไม่บอกเพื่อนทุกคนให้รู้นะ

"บอกหมีแล้วล่ะ แหะๆ" ผมไม่ได้โกหก ผมบอกแล้วจิงๆ

แต่มันไม่เสียใจเท่าเพื่อนๆของผมบนโต๊ะนี้หรอก

" มันทำใจได้เราะ เพื่อนสนิทมันนะว้อยย" ลูกน้ำถามขึ้น

"ไม่เสียใจเท่าพวกแกแล้วกัน คงไม่ฆ่าตัวตายหรอก ฮ่า ฮ่า " ผมตอบ

"แล้ววันนี้มันไปไหนอ่ะ - -" เพื่อนผมคงจะทำใจได้แล้ว(มั้ง)

เลยถามขึ้นด้วยสีหน้าสงสัย

"ไม่รุ" ผมตอบสั้นๆ

"ไอแปลน มี๊มารับแล้ว เร็วๆนะโว๊ยย"ปั้น(น้องชายร่วมสายเลือดของผม)มาตาม

"T^T" <--- คูณ3ล่ะคับพี่น้อง ทั้ง3ตัวทำหน้าเยี่ยงนี้กันหมด เฮ้อ กลุ้ม

"บายไปล่ะ "ผมลาเพื่อนๆ

" (-/ \-) ถ้าชาติหน้ามีจิง ขอให้พวกเราได้เกิดมาเจอกันด้วยเถิด สาธุ"

ยัยบุ๊คมันจะบ้าไปแล้วว ผมล่ะกลัว

" - - เออ ไปล่ะ บายค้าบบ"

"แปลน ขอมือหน่อยดิ"พิมพ์พูดเหมือนทุกวัน แต่วันนี้ผมกับให้มือมันเหมือนหมา ฮ่า ฮ่า

ปกติผมจะไม่ให้อ่า

" เห้ย ไปจิงว้อยย แปลนให้มือเค้าอ่ะ T^T เหมือนหมาเลย" อ๋อ ผมผิดปกติ

แสดงว่าผมจะไปใช่มั๊ยเนี่ย มันวัด

โกหกผมน่ะ - - แต่ผมพูดจิงนี่

"บาย \(- - )/" ผมลาเป็นครั้งที่ หนึ่งพันสามร้อยแปดสิบหกจุดห้า ห้า ห้า

รอบแล้วมั้ง(?)

[End]

"งือๆ พรุ่งนี้เราต้องมาโรงเรียนง่ะ ไปส่งแป่นแป๊นมิได้ อะโฮกกกกก T^T"

ลูกน้ำพูดขึ้นหลังจากที่แปลนขึ้นรถกับ

บ้านไปแล้ว

"นั่นดิ แต่เค้าว่านะ ตอนนี้ไอหมีคงกับบ้านไป อ้อนวอนแม่ ให้หยุดเรียนแหละ ฮ่า ฮ่า

มันไปส่งแปลนชัว" พิมพ์พูด

"ไม่หรอกมั้ง"บุ๊คแย้ง

"พนันกันป่าวว ?? *-* "

"เอาดิ เค้าว่าหมีไปส่ง"พิมพ์พูด

"ไม่มีทาง แล้วแกอ่ะ เงาะ"บุ๊ค

"เค้าคิดเหมือนพิมพ์ง่ะ "ลูกน้ำตอบ

"อะก๊ากกๆๆๆๆ"พิมพ์หัวเราะ(ชั่วร้ายมาก)

" ถ้าใครแพ้เลี้ยงน้ำ OK?"

"เออ"

การสนทนาจบลงเท่านี้..!

[Plan:Part]

วันรุ่งขึ้น..กริ๊งงงงงงๆๆๆๆ

ผมลืมตาขึ้น แล้วมองนาฬิกาดิจิตอลที่วางอยู่บนหัวเตียงของผม 5:01 am. Wed

วันนี้แล้วสินะ เฮ้ออ

"แปลน เตรียมของเรียบร้อยแล้วยัง อย่าลืมอะไรไว้นะ"มี๊ตะโกนขึ้นมา

"ครับ มี๊ เหลือเสื้อผ้า พับไว้แล้ว แค่เอาใส่อ่ะครับ"

"อย่าเอาไปเยอะนะ T^T มี๊หนักขี้เกียดหิ้ว เดี๋ยวค่อยไปซื้อที่นั่นก้อได้ "

"ครับ" ผมตอบ ก้อดี คือผมขี้เกียดยัดน่ะ

ผมจะต้องจากที่นี่ไปแล้วหรอเนี่ย

[End]

[Mee:Part]

วันรุ่งขึ้น..กริ๊งงงงงงๆๆๆๆ

ผมลืมตาขึ้น แล้วมองนาฬิกาทราย(?)ที่วางอยู่บนหัวเตียงของผม มันน่าจะบอกเวลา

ประมาณ ตีห้า วันนี้แล้วสินะ

เย่!

ผมไปอาบน้ำแต่งตัวและมาเช็คดูว่าผมลืมอะไรหรือเปล่า

เรียบร้อย ^^!

วันนี้ผมจะไปเที่ยวน่ะ ฮ่า ฮ่า ระยองรอผมอยู่ ฮู่เล่!!

ผมไม่ได้ไปเที่ยวกับครอบครัวก้อนานแล้วแหละเนอะ ^ ^

"หมี เส็ดยังลูก จะไปกันแล้วนะ" แม่ของผมตะโกนขึ้นมา

"เรียบร้อยแล้วค้าบบ ^^"

ผมหิ้วกระเป๋าแล้วเดินลงไปชั้นล่าง แล้ว....โยนกระเป๋าขึ้นรถ วะฮะฮะฮะฮ่า ทะเลๆๆ

"นี่! แล้วกระเป๋าก้อพังกันพอดี แล้วเร็ว รีบขึ้นรถได้แล้ว"แม่ดุ

T Tผมโดนแม่ดุตั้งแต่ยังไม่ทันออกเดินทาง - -

ครอบครัวของผมขึ้นรถกันหมดแล้ว ฮุ่เล่!! ออกเดินทางได้ค้าบบบ ^W^!

[End]

[Plan ::Part]

ผมเรียกแม่บ้านมายกกระเป๋าอันหนักอึ้งนี้ลงไปชั้นล่างของล่าง คือบ้านผมมี3ชั้นล่ะ

ผมอยู่ชั้นที่3 - - คงเข้าใจนะ

"แม่ครับ ไปกันเถอะ เดี๋ยวตกเครื่อง เหอะๆ"ผมบอกแม่

"อืม "แม่ตอบผมและหันไปบอกเหล่าแม่บ้านพ่อบ้าน

"นี่ ฉันให้ญาติของฉันมาเฝ้าบ้านนี้นะ เดี๋ยวพวกเขาคงมา

ทำตัวดีดีล่ะ เพราะญาติของฉันก้อเหมือนตัวฉัน ไล่ออกได้ทุกคนนะจ๊ะ ^^"

เหล่าพ่อบ้านแม่บ้านเมื่อได้ยินประ

โยคสุดท้ายก้อรีบทำหลังตรงเด๊ะ - - แม่ผมน่าจะแค่พูดเล่นน่ะ ฮ่า ฮ่า

"คุณ ไปได้แล้ว"พ่อของผมเข้ามาเรียกทุกๆคน

"ใช่ครับ...ป..ไป ได้แล้ว.."ผมจะไปจริงๆหรอเนี่ย

ณ Air Port สุวรรณบูมม - -

"เร็ว ไปได้แล้ว เดี๋ยวแม่ไม่มีเวลาไปเลือกน้ำหอมนะลูก

*-*"แม่ของผมเร่งเมื่อเห็นว่าผมจะไปค่อยอยากเข้าไป ข้างในสักเท่าไหร่

"ใช่ ไอแปลน ปั้นอยากเข้าไปได้แล้ว"ปั้นอีกคน

"ครับ "ผมไม่อยากจะพูดอะไรมากแล้ว นี่คือทางที่ผมตัดสินใจดีแล้ว

ดังนั้นผมต้องไม่ลังเลสิ ผมต้องก้าวเข้ามาในที่สุด ตอนนี้ผมหมดทางเลือกแล้วล่ะ

ทำใจให้สบาย

เดี๋ยวกลับมาเยี่ยมที่ไทยก้อได้มั้ง

ตอนนี้ป๊ากับมี๊ขอผมกำลังเลือกน้ำหอมกันอย่างเมามัน(?)ผมไม่ค่อยชอบกลิ่นน้ำหอมเท่า

ไหร่น่ะ มันทำให้ผมเวียน หัว

เครื่องบิน F123 เชิญผู้โดยสารขึ้นเครือ่งได้แล้วค่ะ...ตึ่งตึงตึ๊ง..

"มี๊ เขาเรียกแล้วนะ"ปั้นบอกเมื่อได้ยินเสียงประกาศ

"แปปนึงจะลูก"

"ไป ไป ไป T^T"ปั้นยังไม่หยุด

"ไป ไปละ"มี๊ผมยอมในที่สุด

ตอนนี้น่ะผมอยู่บนเครื่องแล้ว นี่สินะ ทางที่ดีที่สุดสำหรับผมน่ะ

ผมกำลังจะไปแคนนาดา..

[End]

[Mee::Part]

ฟู่ววว เมื่อยเหมือนกันนะเนี่ย นั่งรถมาตั้งนาน ว้าวว ! แต่ทะเลที่นี่สวยเลิศมากหะ

เอ๊ยยย มากครับ อะฮ่าๆ พูด

พูดเล่นอ่ะ จริงๆผมน่าจะบอกแปลนไปก่อนว่าจะมาทะเลหยุดซัก2วัน

มันจะได้ช่วยเตรียมงานให้ผมน่ะสิ -*-

งือๆT Tกลับไปงานต้องล้นโขแน่เลยย

[End]

ที่โรงเรียน EBS ห้องเรียน G.8

"วะฮะฮะฮะฮ่า" เสียงพิมพ์หัวเราะ

"หมีไม่มา แสดงว่าหมีไปส่งแปลนแหละที่รัก ก๊ากก -..- " ลูกน้ำต่อ

"มันอาจจาไม่สบายก้อได้นะเฟ่ย -*-"บุ๊คพูด

ดูท่าทางกำลังเครียดเพราะอาจจาต้องเลี้ยงน้ำไอพวกนี้ถ้าแพ้พนัน

"โห่! โคตรบังเอิญเลยมั้ง"ลูกน้ำเสริม

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่เป็นไร ร้านน้ำไม่ย้ายไปไหนหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยถามมันก้อได้"

พิมพ์พูด

"เออ!" บุ๊คตอบ

เปรี้ยงงงง!!!

"กรี๊ดดดดดด!"เมื่อลูกน้ำได้ยินเสียงฟ้าร้องเข้า ก้อกรี๊ดไร้สติ

" แงๆ T T ฟ้าดำเลยอ่ะ โคตรน่ากลัวอ่าฮัน " พิมพ์เข้าไปอยู่ใกล้ๆบุ๊คทันที

"\(T T)/ เค้าก้อกลัวเป็นนะว้อย"บุ๊คทำท่ากลัวบ้าง

"ปันยาอ่อนว่ะยาย แก่แล้วทำเป็นกลัว"เฟิสพูด -*-

"เออ!"

" - -" <--- ปังปอนด์ ผู้เงียบขรึม

" รู้สึกไม่ดีเลยอ่ะ แต่ยังไงหวายก้อน่ารัก ^3^ " (เกี่ยวกันมั๊ย?) นู๋เบ้พูดขึ้น

ทำให้ทั้ง 3 สาว พิมพ์ ลูกน้ำ และ บุ๊คนึกได้ว่า

"แปลนขึ้นเครื่อง"ทั้ง3คนพูดขึ้นพร้อมกัน

[Plan::Part]

กริ๊งๆๆๆ เสียงอะไรมากมายดังขึ้น วุ่นวายไปหมดทำให้ครอบครัวผมและผู้โดยสารอื่นๆ

ตกใจ เครื่องช่วยชีวิตมาก

มายถูกนำมาสวมปากและจมูกผม เข็มชัดนิรภัยรัดแน่นกับตัวผม ผมกลัวจัง

เครื่องบินกระตุกแรงขึ้นเรื่อยๆ คง

เพราะตกหลุมอากาศ หรือไม่ก้อลมพายุที่แรงมากข้างนอกเครื่องบิน

"มี๊.." ผมเรียกมี๊แต่ด้วยความวุ่นวาย มี๊คงไม่ได้ยิน..ผมเริ่มไม่รู้สึกอะไรแล้ว

ทุกอย่างเงียบไปหมด วูบบบบ ผมไร้ความรูสึก!

[End]

[Mee::Part]
"ไม่ยอมมม T^T ยังเที่ยวไม่ครบเลย"ผมทักท้วงไป ก็แม่ผมน่ะสิ บอกว่าค่าโรงแรมแพง

ไม่อยากจ่าย เลย จะให้กลับไปนอนที่บ้าน T T งือๆ

ได้เล่นทะเลนิดเดียวเอง อีกอย่าง ตอนนี้ก็เย็นแล้วด้วยอ่า อันตรายจาตาย

(จริงๆอยากเล่นทะเลอ่ะ ฮ่า ฮ่า )

"โอ๊ย ไม่เป็นไรหรอกนี่อยู่แค่พัทยา" แม่บอก เอ๊ะ! แปลกๆนะ พัทยา ชลบุรีน่ะสิ

"อ้าว นี่ไม่ใช่ระยองหรอ -*- " ชักยังไงๆแล้วสิ

"ป่าว ระยองไปทำไมตั้งไกล เปลืองน้ำมัน มันก้อทะเลมันกันแหละ ลูกยังดูไม่รู้เรื่องเล้ย"

อ้าว ก้อตอนมาผมหลับนี่ ช่วยไม่ได้ มันง่วงอ่ะ T T งือๆ ระยองงงงง อ๊ากก แงๆ

แต่อย่างน้อยผมก้อต้องขอซื้อของ

ฝากไปให้เพื่อนมั่งแหละ อะฮี่ๆ =w= จะได้ชนะใจแปลน อะก๊ากๆ - - เอิ่มมม!

"กลับก้อได้ แต่...ผมอยากได้ของที่ระทึก เอ๊ยย ระลึกอ่ะ TT^TT"

ผมทำท่าว่าน้ำตาจะท่วมเบ้าอยู่แล้ว แม่เลย ยอม และพาไปร้านที่อยู่ใกล้ๆ

ผมเลือกพวงกุญแจมา 10 ชิ้น สงสัยล่ะสิ แล้วอีกชิ้นนึงล่ะ

ผมจะซื้อสร้อยหอยไปฝากแปลนอ่ะ ฮ่า ฮ่า

พอผมเลือกเรียบร้อยแล้วล่ะก้อ....จ่ายตังค์ - - ( งือๆ )

ฟ้าเริ่มมึดแล้ว พระอาทิตย์ตก สวยจัง ผม แม่ และพ่อ

ขึ้นรถ(พี่และน้องผมไม่ได้มาอ่ะพวกมันอยากอยู่บ้าน)พร้อม

ที่จะกลับบ้าน เฮ้ออ นึกว่าจะได้อยู่นานๆซะหน่อย ไหงต้องมากลับบ้านเยี่ยงนี้เนี่ย

T T คิดแล้วเศร้า

[End]

[Plan::Part]

ผมอยู่ที่ไหนเนี่ย พ่อ แม่ กับไอน้องเวรมันไปไหนล่ะ ที่นี่มึดจัง

ผมมองอะไรไม่เห็นแล้วเนี่ย..

เอ๊ะ! นั่นเสียงอะไรอ่ะ..ผมรีบวิ่งตามแสงนั่นไป ผมรู้สึกเหมือนกับว่าที่แห่งนี้

คือความฝันงั้นแหละ ไม่รู้สึกเจ็บปวด อะไรเลย หรือว่านี่คือความฝันนะ - - ! . . .

ณ โรงพยาบาลกรุงเทพฯ(ไม่ได้โฆษณานะ - -)

" คุณ กินข้าวเหอะ แปลนต้องไม่เป็นอะไร"

เหมือนผมได้ยินเสียงพ่อของผมกำลังคุณกับแม่เลย

"ใช่คับ เดี๋ยวปั้นเฝ้าให้ มี๊กินข้าวเหอะ ฮือๆ ฮือๆ T T"น้องผมด้วย

ผมได้ยินเสียงน้องของผม แล้วมันร้องไห้เรื่องไรอ่ะ เพื่อนแกล้งมาอีกล่ะสิ

โอ๊ยย ผมไม่มีแรงเดินต่อไปแล้ว เจ็บปวดเหลือเกิน ร้อนน..

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

"นั่น..หมอคับ แปลนเป็นไรไงบ้างอ่ะ T T"

ปั้นรีบถามหมอเมื่อเห็นว่าหมอเดินออกมาจากห้องผ่าตัด

เมื่อผู้ปกครองทั้ง2คนของแปลน นั่นก้อคือ พ่อ และ แม่ ได้ยินที่ปั้นพูด

ก้อรีบหันไปดู และรีบวิ่งกรูเข้าไปหาหมอ

เพื่อถามอาการของลูกชายคนโตหลังจากที่เขา'ตกเครื่องบิน'

"เด็กถึงมือแพทย์ช้าไป ถ้าภายในคืนนี้เด็กฟื้น แสดงว่าเขาปลอดภัย

แต่ถ้าไม่...คุณก้อควรทำใจครับ "

หมอพูดจบ แม่ก้อนั่งลงร้องไห้ทันที

"พวกคุณ3คนยังโชคดีนะครับ ที่ปลอดภัย ผมขอตัวนะครับ"

หมอพูดประโยคสุดท้ายและเดินไปตรวจคนไข้รายอื่นๆ

ครอบครัวของแปลนได้แต่เฝ้าอาการของแปลนอยู่ใกล้ๆ

[End]

[Mee ::Part]

หาววว -O- ง่วงจัง เมื่อคืนแทบไม่ได้นอนเล้ยย ต้องเก็บของบ้าบอไรไม่รุ - -

" หวัดดี พระนาง!"บุ๊ควิ่งพรวดเข้ามา

"เมื่อวานอ่ะไม่ส่งแปลนใช่ป่าวว???"

ลูกน้ำถามคำถามที่สงสัยมานานตราบรุ่นกรุงสุโขทัย

" *-* ?"พิมพ์ก้อลุ้นอยู่

"งง เมื่อวานหรอ? ไปเที่ยวอ่ะ - - "

"วะฮะฮ่า ก๊ากกก ^O^ เย็นนี้นะจ๊ะพระนาง โฮะๆๆ อยากกินบลูโซดา ^^"

" T T " พิมพ์ และ ลูกน้ำ

" แหะๆ พูดไรกันอ่ะ แต่ อ่ะ..ของฝาก " หมีพูดพร้อมกับหยิบพวงกุญแจ 3

อันออกมาจากถุง

(" โอ้ โห ผิวขาวเนียนจังนะ ไปทำไรมาอ่ะ บอกหน่อยๆๆๆ" ฮ่า ฮ่า ล้อเล่นๆ)

"อืม โคตรขอบใจแกเลยอ่ะ ^^" บุ๊คพูดขอบใจเรื่องอะไรกันนี่ ของฝากหรือบลูโซดา -*-

"อืม... T T"พิมพ์+ลูกน้ำ

"เป็นไรกันไปอ่ะ -*-" หมีถามด้วยความสงสัย (' ' )?

"ไม่มีไรหรอก อย่างนี้แหละ ดีแล้ว วะฮะฮ่า"บุ๊คพูดด้วยความดีใจ

(ชั่วได้อีก = =)

"อ้ะหรอ เออ ใช่ แปลนอยู่ไหนวะ มันเตรียมงานให้เค้าเปล่าอ่ะ?"

หมีถามพวกผู้หญิง

"=[]=" 3 คนมองหมีด้วยสีหน้าเช่นนี้

"แกไม่รู้หรอว่าไอแปลนมันไป...."ลูกน้ำพูดแล้วน้ำใสๆที่ออกมาจากตาก็

เริ่มไหลอาบแก้ม

"แคนนาดา"พิมพ์ต่อประโยคให้จบด้วยเสียงที่เบาแทบจะไม่ได้ยิน

"ทำไมแกไม่ไปส่งแปลนวะ มันน่าจะเสียใจนะโว๊ย"

บุ๊คโมโหจัดพร้อมทั้งกระโจนไปบีบคอหมี

"ใช่ T^T งั้นเค้าคงได้กินบลูโซดาแล้วง่ะ"พิมพ์ต่อ

"(- - * )- -*)" สายตาอันน่ากลัววว

"แหะๆ ล้อเล่น"พิมพ์เสริม

[Mee::Part]

อะไรนะ พวกมันล้อผมเล่นรึเปล่า แคนนาดา..แปลนพูดจริงใช่มั๊ยเนี่ย

ทำไมมันไม่บอกผมล่ะ มันไปตอนไหน ใช่สิอาจจะยังไม่สายก็ได้

"มันไปตอนไหน?"ผมรีบถาม

"เมื่อวาน แกไม่รู้ -*-? ทำไมแปลนมันบอกว่ามันบอกแกแล้วล่ะ"ลูกน้ำถามอย่าสงสัย

"เออ ..ใช่สิ มันบอกแล้ว เหอะๆ"ผมตอบอย่างเฉยชา

จริงๆข้างในน่ะมันไม่เหมือนกับข้างนอกหรอก ผมผิดหวังมาก ทำไมผมถึงไม่ไปส่งมันล่ะ

คำลาซักคำยังไม่มี ....

ขอโทษแปลน เค้าขอโทษ...

"หึๆ คนดีจัง เพื่อนจะไปอยู่แล้ว ไม่ไปส่งยังพอรับได้ ไม่เที่ยวเล่นนี่ดิ ไอเพื่อนเวร ไอไร้ความดี !@#$%^&*"

บุ๊คด่าผม คงสะใจมากอ่ะดิ แต่ถ้ามันเป็นผม มันคงเข้าใจอะไรมากขึ้นอีกเยอะเลยล่ะ แต่ผมคนเลว ใช่ ผมมันเลว

ด่าผมมาเหอะ เอาเลย ผมยอมแล้ว ผมไม่เหลืออะไรอีกแล้ว..

หลังเลิกเรียน ณ สนามกอล์ฟ

ที่โต๊ะไม้เก่าๆตัวนั้น ตอนนี้มีแค่พวกผู้หญิง 3 คนที่นั่งอยู่ตรงนั้น ผมไม่กล้าไม่นั่งอีกแล้วล่ะ ผมมันเลว

ตอนนี้ผมนั่งอยู่ทีโต๊ะถัดไป โดดเดี่ยวเดียวดายมาก alone a lot คับ..ไม่มีแปลนอยู่อีกต่อไปแล้ว ผมจะต้องนั่งคนเดียว

แบบนี้ทุกวันเลยเปล่าเนี่ย..แปลน เค้าคิดถึงแกอ่ะ แกจะรับรู้มั๊ยเนี่ย

ตุ๊ด ๆๆๆๆ ตะรุ๊ดๆๆๆๆๆๆ~

เสียงโทรศัพท์ไอบุ๊คดัง เฮ้อ แต่ชั่งมันเหอะ ผมไม่ได้อยากยุ่งนักแต่ว่ามันแค่กระทบกับหูผมแค่นั้นแหละ

มันพูดอะไรของมันไม่รู้ ผมไม่ค่อยได้ยิน ตอนนี้ผมคิดถึงแปลน อย่างเดียวเท่านั้นที่ผมรู้

"อะไรนะคะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" บุ๊คจะโกนลั่น

พ่อทำสวนไฟไหม้หรอไงวะ คนยิ่งเศร้าๆอยู่ อายเค้าด้วย คนแถวๆนี้หันมามองหมดแล้ว -////- เสียงดังเหมือนพะยูนโดน

กระทิงขวิดงั้นแหละ

"เป็นอะไร??"พิมพ์ถาม

เห็นมั๊ย พิมพ์ยังคิดเหมือนผมเลย -*-

"ปะ...แปลน....แปลน ฮือๆ"แล้วพอบุ๊คพูดชื่อนี้ น้ำตาก็เริ่มไหลอาบแก้ม

ผมก็ตกใจเหมือนกันแหละ แปลนทำไม!!

"แปลนทำไม??"พิมพ์ถาม

ยัยนี่ คิดเหมือนผมอีกละ - -

"บุ๊ค..?"ลูกน้ำเรียกชื่อเหมือนจะเป็นเชิงคำถามว่าให้เล่ามา ประมานนั้น

"แปลนตกเครื่องบิน"บุ๊คตอบเสียงเบาเหมือนกระซิบ

แปลน!!!!!!!!!! ทำไมนะ ทำไม ใช่สิ แล้ว ตอนนี้อยู่ไหน??

"เห้ยย แล้วตอนนี้แปลนอยู่ไหน???????!!!!!!"ผมตะโกนถามเสียงดังไม่แพ้กัน

"โรงบาลกรุงเทพ..."

เมื่อได้คำตอบ ผมรีบหาทางไปหาแปลน ผมต้องทำให้ได้..แปลน รอผมก่อนนะ

"พี่ๆ โรงบาลกรุงเทพ" โอ๊ยย ผมของผมฟูฟ่องเป็นแอบโฟรแล้วว

ตอนนี้ผมอยู่บนมอเตอร์ไซต์ ผมขึ้นวินมาน่ะ หัวใจผมเต้นตุ๊บๆ สำหรับผม ผมคิดว่าตอนนี้มันเต้นดังมาก แต่ไม่รู้จะมีใคร

ได้ยินรึเปล่า ผมกำลังจะไปหาแปลนแหละ รอก่อนนะ จะถึงแล้ว..

[End]

ณ โรงพยาบาลกรุงเทพ

"อ้าว คุณ แปลนเข้าห้องฉุกเฉินอีกแล้วหรอ ?"พ่อแปลนถามเมื่อเดินมาแล้วเห็นพยาบาลเข็นแปลนซึ่งนอนไร้สติอยู่ เข้า

ห้องฉุกเฉินไป

"ฮือๆ T T แปลน แปลน แปลน หัวใจเต้นไม่ปกติ ฮือๆ"แม่แปลนตอบ

"ทำใจดีดีน่ะคุณ"

"ป๊า แปลนจะเป็นอะไรมั๊ย?"ปั้นถามขึ้นเมื่อเห็นว่าอยู่ในความเงียบ

"ไม่หรอก ใจเย็นๆ คิดเรื่องดีดีเข้าไว้ดิ เดี่ยวแปลนก็หาย และเรากลับไปเล่นเกมวีที่บ้านกัน^^"

ดูก็รู้ว่าพ่อแปลนแค่ปลอบใจปั้นและแม่เท่านั้น เพราะสีหน้ายังซีดอยู่ ด้วยความเป็นห่วงความลูกชายคนโตจะเป็น

อะไร"นั่น หมอออกมาแล้วป๊า มี๊"ปั้นบอกเมื่อเห็นว่าหมอและพยาบาลเดินออกมา

"หมอคะ ลูกชายเราเป็นอะไรบ้างคะ?"แม่แปลนถามด้วยน้ำเสียงของความเป็นห่วง

คุนคิดว่าแปลนจะเป็นอะไร?

C::ตาย

D::ความจำเสื่อม

(ถ้า)C::ตาย

"ผมขอแสดงความเสียใจด้วยครับ หัวใจของเค้าหยุดเต้น และเด็ก...หยุดหายใจแล้ว เค้าเสียชีวิตแล้วครับ"หมอพูด

ด้วยเสียงนุ่มแล้วแสดงความเสียใจเรื่องลูกชาย

"ฮือๆ แงๆ โฮกกกกกก แปลนนตายยย! แงๆแงๆแงๆ"ปั้นร้องไห้

"เห้ย คุณ!!!"พ่อแปลนพูดขึ้นเพราะแม่แปลนเกิดเป็นลม

[Mee:Part]

หลังจากที่จ่ายค่าวินไปแล้ว (แพงT T) ผมอยู่ในโรงบาลแล้วล่ะ

"พี่พยาบาลสุดสวยครับ ผมมาขอห้องผู้ป่วยที่ชื่อ XXX XXXXXX ครับ" แฮ่กๆ เหนื่อยจัง ผมวิ่งมาที่เคาน์เตอร์แล้วถามห้อง

"เอ่ออ ห้อง 123 ชั้น 4 ค่ะ"

"ขอบคุนครับ" คือ..ผมแค่พูดลอยๆน่ะ จริงๆแล้วผมวิ่งมาก่อนขอบคุณพี่พยาบาลซะอีก แปลน..รอผมด้วย ผมมาถึงแล้ว

ตึ่ง ตึง ตึ๊ง~

เสียงลิฟท์แสดงถึงว่าผมมาถึงแล้ว

ผมเจอห้องแปลนแล้วแต่ว่า...ผมได้ยินเสียงคนที่อยู่ในห้องร้องไห้อยู่ ผมเลยแง้มประตูนิดๆพอที่จะได้ยินอะไรบ้าง(ผมไม่ได้อยากจะแอบฟังนะ -3-)

"ฮือๆ ทำไม ทำไมนะ แปลน"เป็นเสียงเด็กผู้ชายที่คุ้นหูผมดี คือเสียงของปั้นน้องชอยคนเดียวของแปลนนั่นเอง

มันร้องไห้ทำไมนะ

"ฮือๆ คุณ แปลนไม่อยู่แล้ว " นี่เป็นเสียงผู้หญิง ถ้าให้ผมเดาน่าจะเป็นแม่ของแปลนนะ

แต่ว่า...เมื่อกี๊ ว่าไงนะ แปลนไม่อยู่แล้ว นี่หมายถึงอะไรน่ะ ?

"น้องมาทำอะไรตรงนี้คะ จะเข้าไปในห้องนี้หรอ?"พี่พยาบาลมาทักผม ดีเลย ผมจะได้ถามไปเลย

"คือ..ผู้ป่วยห้องนี้อาการเป็นไงบ้างครับ?"ผมถามและรอฟังคำตอบ หัวใจผมเต้นแรงมากๆ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ แปลนจะเป็นอะไร

มากมั๊ยนะ

"น้องยังไม่ทาบหรือคะ คือ พี่ขอแสดงความเสียใจด้วยนะ ผู้ป่วยห้องนี้เพิ่งเสียชีวิตไปราวๆซัก 10 นาทีก่อนหน้านี้น่ะ"

ฮะ!! ผมฟังผึดไปเปล่า แปลน แปลนตายแล้ว ไม่จริงแน่ๆ มันต้องไม่จริง ต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดอะไรซักอย่าง แปลนต้อง

อยู่รอผมสิ ม่ายยยยยยยยยยยยย!!!!!!!

ผมเดินออกมาจากโรงพยาบาลช้าๆ ตาเริ่มผ่าวร้อน เหมือนน้ำตาจะไหล แล้วมันก้อไหลออกมาอาบแก้มผมจริงๆ ผมเรียก

วินอีกครั้ง เตรียมที่จะกลับบ้าน

"พี่ๆ ไปXXXX" ผมบอกพี่วินมอเตอร์ไซต์

ผมได้แต่ร้องไห้ ภาพข้างนอกมัวไปหมด เริ่มมองไม่เห็นทาง ท้องฟ้ามึดลงเรื่อยๆเฮ้อออ ทำไมนะ ขอให้นี่มันเป็นแค่ความ

ฝันเถอะ

" =v= น้อง จะร้องไห้ทำไม มา! เดี๋ยวพี่ทำให้น้องมีความสุขทั้งคืนเลย "

"พี่จะทำไรผมอ่ะ ม่ายย"ผมรีบวิ่งไปให้เร็วที่สุดและขอความช่วยเหลือ แต่ดูเหมือนว่าแถวนี้จะไม่มีคนเลย พี่เค้าตามผม

มาได้และต่อยท้องผมอย่างแรง ผมจุดไปหมดแล้ว เรี่ยวแรงไม่เหลือ..

เหมือนกับว่าพี่วินกำลังอุ้มผมลงไปที่พุ่งไม้รก

ข้างทาง และคร่อมผมไว้ เขาปลดกระดุมเสื้อนักเรียนของผมจนเหลือเม็ดสุดท้าย เขาใช้มือเวรๆนั่นจับตั้งแต่สะดือขอผม

และค่อยๆเลื่อนลงมาเรื่อยๆ

ไม่...

เขาไม่มีสิทธิทำอย่างนี้...

เขาเปลือยร่างกายแล้วคร่อมผมไว้อีกครั้ง..

โอ๊ยย ผมเจ็บ..

ไม่มีเรี่ยวแรงอะไรเหลือแล้ว...

เปลือกตาผมจะปิดลงอย่างที่เป็นสุดท้ายคือของแหลมคมที่อยู่ในมือเขา..

[end]

D::ความจำเสื่อม

"เด็กยังไม่เสียชีวิตครับ อาจจะฟื้นในไม่นานนี้ แต่..เขาอาจจะผิดปกติทางความจำ หรือ ความจำเสื่อมน่ะครับ"หมอพูด

ด้วยเสียงนุ่มแล้วแสดงความเสียใจเรื่องลูกชาย

"ฮือๆ แงๆ โฮกกกกกก แปลนนจาจำเราไม่ได้! แงๆแงๆแงๆ"ปั้นร้องไห้

"ฮือๆ คุณ แปลนจะจำเราไม่ได้น่ะ"แม่แปลนร้องไห้

"แต่ยังไงแปลนก็ปลอดภัยดี โชคดีแล้วล่ะคุณ"พ่อแปลนปลอบใจ

[Mee:Part]

เฮ้ออ รถติดมากกกก!

"พี่ครับจะถึงยังอ่ะ T^T"

"รถมันติด น้อง อย่างเร็วสุดก็น่าจะซัก20นาที"

โฮกกกกกกกก ทาเวนตี้ มีนิต S งือๆ ผมคิดถึงแปลนนน

20 นาทีผ่านไป..

- - เซ็งงง ไหนพี่วินบอกว่าจะถึงแล้วไง T T รถก้อโคตรติดเลย เหมือนผมขยับมา2ก้าวของเด็กอนุบาล แงๆแงๆ อย่างนี้

เมื่อไหร่ผมจะไปถึงเนี่ย ขนาดผมนั่งมอเตอร์ไซต์นะเนี่ย

อีก40นาทีผ่านไป..

ว้าววว !! ในที่สุด ผมก้อมาถึงหน้าโรงบาลแล้ว วะฮะฮ่า -.- ผมรีบวิ่งเข้าไปที่เคาน์เตอร์และถามๆๆๆๆๆๆ!

"พี่พยาบาลครับ"

"^^ มีอะไรคะ?"

"ผมจะมาสอบถามห้องของXXX XXXXX ครับ"

พี่พยาบาลจิ้มคีย์บอร์ด แกร๊กๆๆ และเงยหน้าขึ้นมาบอก

"ห้อง 123 ชั้น 4 ค่ะ"

"ขอบคุณครับ"นี่ผมพูดลอยๆน่ะ ผมวิ่งออกมาก่อนที่จะพูดคำขอบคุณ จริงๆผมไม่ได้ไม่มีมารยาทนะ ผมรีบจริงๆ

ตึ่ง ตึง ตึ๊ง~

เสียงลิฟท์แสดงถึงว่าผมมาถึงจุดหมายแล้ว

ผมรีบหาห้อง 123 เมื่อเจอผมรีบวิ่งเข้าไปโดยที่ยังไม่ได้ค๊อกประตูหรือเช็คชื่อผู้ป่วยที่อยู่ในห้องด้วยซ้ำ

(ผมไม่ได้ไม่มีมารยาทนะT^Tผมรีบจริงๆ)

"แปลนนน !!"เมื่อเข้าไปปั๊ป ผมก้อเรียกชื่อเขาปุ๊ป

" O[ ]O !"โฮกก มันเป็นสีหน้าของครอบครัวของแปลน ปั้น คุณแม่ และคุณพ่อของแปลน อ่า >///< น่าอายจังผมไม่ทัน

ได้ดูเลยว่ามีใครอยู่ก้อพูดเสียงดังไปซะแล้ว

"อ..เอ่อ สวัสดีครับ แหะๆ"

"จ..จะ เพื่อนของแปลนหรอ"คุณแม่ของแปลนถาม

"ใช่ครับ แหะๆ "

และผมก้อหันไปเจอแปลนซึ่งนอนไร้สติอยู่บนเตียง

"แปลนเป็นยังไงบ้างครับ!?"ผมถามขึ้นอย่างรวดเร็ว

"ก็..."

"ห..หิวน้ำ"ยังไม่ทันที่พ่อของแปลนจะตอบเสร็จเสียงเบาๆซึ่งคุ้นหูผมดีก็ดังขึ้น นั่นก้อคือเสียงคนร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงนั่นเอง

"ป..แปลน แปลนฟื้นแล้ว มี๊"ปั้นพูด ในขณะเดียวกัน ผมก้ออ้อมมาอีกฝั่งของเตียงเพื่อดูแปลน

"คุณ ไปตามพยาบาลที่อยู่แถวนี้มาก่อน เดี๋ยวฉันกดเรียกหมอแล้ว" แม่แปลนก้อเอามือสัมผัสปุ่มแดงๆตรงหัวเตียง

แล้วพ่อของแปลนก้อออกไปจากห้องเพื่อตามพยาบาลแถวๆนี้

"แปลน แปลน"ผมเรียกชื่อคนร่างเล็กตรงหน้า

แปลนเลยตอบกลับมาว่า..

"นายคือใคร มี๊ ผมกลัวว!!" ป..แปลนจำผมไม่ได้ มันแค่ล้อเล่นกับผมรึป่าว?

"เค้าไง หมีอ่ะ เพื่อนแกไงไอแปลน"

"ปั้น เอามันออกไป แปลนไม่รู้จักมัน"ท..ทำไมล่ะ ทำไมแปลนถึงจำผมไม่ได้

แม่ของแปลนเดินมาสะกิดผมเบาๆเชิงให้ผมออกห่องแปลนก่อน

"หมอมาแล้ว"พ่อแปลนเดินเข้ามาพร้อมกับหมอแล้วกลุ่มนางเสื้อขาว(พยาบาล)

หมอตรวจร่างกายทั่วไป ถามอะไรบางอย่างที่ผมฟังไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ ซักพัก ก้อพูดขึ้น

"ศีรษะของเด็กถูกกระทบกระเทือน เขาความจำเสื่อมครับ คงต้องใช้เวลาฟื้นความจำของเขาเพราะตอนนี้ความจำของเขาอยู่ประมาณตอนเขาอายุ 10 ขวบ"

แปลนสมองเสื่อม...ความจำอยู่แค่ 10 ขวบหรือแค่ ป.5 เขาเลยจำผมไม่ได้และคงจำเพื่อนคนอื่นๆไม่ได้ด้วยล่ะ ผมคิดว่า แต่แค่ผมไม่เห็นแปลนปลอดภัย ผมก้อมีความสุขแล้ว แม้เขาจะจำผมไม่ได้ก้อตาม..

ผมเดินออกจากโรงบาล อีกไม่นานแปลนคงต้องไปโรงเรียน และได้เจอกันอีกมั้ง แต่มันอาจไม่เหมือนเดิม..

1 เดือนผ่านไป

"แปลนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!" เมื่อขาข้างซ้ายของแปลน ถูกสมองสั่งให้ก้าวเข้ามายังห้องเรียน

G.8 นี่ก็คือเสียงของความโหยหาจากเพื่อนๆที่รัก - -

"อะ..เอ่อ"แปลนทำท่างุนงงบวกกลัว

หนึ่งเดือนมาแล้วที่แปลนมาเรียนเช่นเดิม แต่ก็ยังมีอาการแบบนี้อยู่ คือจำใครไม่ได้ กลัวทุกคน เฮ้ออ แปลนจำอะไร

เกี่ยวกับผมไม่ได้เลย

ผมไม่มีเพื่อนที่คอยเดินข้างๆผมตลอด

ผมไม่มีเพื่อนที่นั่งกินข้าวข้างๆผม

ผมไม่มีเพื่อนนั่งด้วยหลังเลิกเรียน

แปลนลืมหมดทุกอย่าง ตอนนี้แปลนเข้ากับพวกผู้หญิงไม่ดีเหมือนแต่ก่อน

เราแทบไม่ได้คุยกันเลย ผมจะต้องเจ็บปวดแบบนี้ไปอีกเท่าไหร่กัน (อีกนานเลย คนแต่งสะใจ - - )

[End]

[Book:Part]

"ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก โคตรโง่เลยยยย วะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮ่า"ฉันพูดอยู่ในกลุ่มเพื่อนๆที่นั่งคุยกัน

"เออ ฮ่า ฮ่า ยังไม่ให้แปลนบอกไปอย่างนี้แหละ โฮะๆ"พิมพ์ เพื่อนสนิทที่สุดของฉันพูดขึ้นบ้าง

"จริงๆมันหายตั้งแต่ไม่กี่วันแรกแล้ว กร๊ากกก พูดแล้วฮา"ลูกน้ำพูดต่อ

ความจริงก้อคือ แปลนอ่ะ มันหายความจำเสื่อมตั้งแต่ไม่กี่วันที่หมอบอกว่ามันเป็นแล้ว

หมอแค่สับสนทางเพศนิดหน่อย

ฮ่า ฮ่า แต่แปลนมาปรึกษาพวกเรา ฉันกับพิมพ์เลยเสนอให้มันหลอกหมีต่อไป

ก๊ากกก แกล้งมันไปอย่างนี้แหละ รอโอกาสดีดีค่อยบอก ฮ่า ฮ่า เห็นหมีไม่มีเพื่อนแบบนี้ หนุกเว้ย!

"เฮ้อ กลัวอย่างเดียว.." ฉันพูดขึ้น

"?" ฮันนี่ทำหน้าเอ๋อ - -

"กลัวไอแปลนมันใจอ่อนบอกหมีอ่ะดิ ฮ่า ฮ่า แปลนคงไม่อยากทำเป็นไม่รู้จักเพื่อนสนิทตัวเองหรอกนะ"ฉันตอบ

ในความคิดของฉันตอนนี้คิดอยู่เรื่องนี้เรื่องเดียว แล้วพอบอก เรื่องต่อไปก็คือ 'มันจะโกรธา' !!

"แต่คิดไปคิดมา ครอบครัวแปลนนี่โคตรโชคดีเลย ทำบุญด้วยไรวะ"ลูกน้ำพูด

"เออ ใช่ ตกเครื่องบินแต่รอดหมดอ่ะ เทพ T^T"พิมพ์ขยายความ

"สงสัยห้อยจตุคามรุ่น กุไม่อยากตกเครื่องบิน ก๊ากกก -..-"

ฉันเลยพูดออกไปบ้าง . . . จบบทสนทนา~

[End]

[Mee::Part]

"มันไปตอนไหน?"ผมรีบถาม

"เออ ..ใช่สิ มันบอกแล้ว เหอะๆ"ผมตอบอย่างเฉยชา

ขอโทษแปลน เค้าขอโทษ...

"หึๆ คนดีจัง เพื่อนจะไปอยู่แล้ว ไม่ไปส่งยังพอรับได้ ไม่เที่ยวเล่นนี่ดิ

ไอเพื่อนเวร ไอไร้ความดี !@#$%^&*"

บุ๊คด่าผม คงสะใจมากอ่ะดิ

**+.+.+.+.+.+.+.++.++.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+**

[[ A . อยู่กับปู่ที่เมืองไทย ]]

"หวัดดีคับมี๊ หวัดดีคับป๊า" แปลนสวัสดีพ่อกับแม่ก่อนลง

จากรถและเมื่อปั้นเห็นว่า(ไอ้)แปลนดูหงอยๆจึงถามว่า

"ไอแปลนเป็นไรวะ" ปั้นถาม

"เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร บ๊ายบายตั้งใจเรียนล่ะ" โอ้วโน้วว

แปลนไม่เคยแบบนี้กับน้องสุดที่เกลียดเลยตั้งแต่เกิดมา

แล้วแปลนก็เดินจากไปทิ้งให้ปั้นยืนเอ๋อเป็นหมูงง???

เมื่อแปลนมาถึงห้องเรียน...

"หวัดดีค่ะแปลน" คนมารยาทงาม(+ทราม)ทักทาย

แปลนพร้อมกับยกมือไหว้

"อืม...หวัดดีคับ" แปลนทักทายกลับเช่นเดียวกันกับ

ลูกน้ำ...ลูกน้ำงงเล็กน้อยว่าทำไมแปลนดูตาบวมๆ

จึงเกิดความคิดว่า...'แปลนโดนปั้นต่อยป่าวแว๊'ก่อน

จะฉุกคิดได้ว่า...อยากรู้ก็ถามสิฟระ จะทนโง่ไปไย

"นุ้งแปลน เป็นไรปะทำไมตาบามอ่ะ" ลูกน้ำถามพลาง

ไปงุ้งงิ้งๆใกล้ๆแปลน

"ป่าวโดนไอปั้นนิดหน่อย" สิ่งที่แปลนตอบมานั้นมันช่าง

ไม่เข้ากันเลย

"บวมหยั่งกะมะนาวเนี่ยนะ นิดหน่อยมีไรบอกเค้าก็ได้นะเค้าไม่แพร่งพรายหรอก" แค่บอกทั้งห้องเอง...ข้อ

ความหลังนั้นลูกน้ำได้เพียงคิดถ้าบอกว่าจะบอกทุกคน

ใครจะบอกล่ะฟระคะ

"ก็นิดหน่อย เออลูกน้ำแกคิดว่าเค้าจะอยู่ไทยหรือย้ายไปอยู่แคนาดาดีอ่ะ" แปลนถามความคิดเห็นจากลูกน้ำ

"แล้วแต่แปลนสิ...ว่าแต่ไปทำไรที่แคนาดาอ่ะ"ลูกน้ำถามย้อนกลับ

"ก็...พ่อเค้าต้องไปทำงานที่นั่นอ่ะแล้วเค้า...ก็ต้อง...ยะ ย้ายโรงเรียนด้วย" แล้วแปลนก็ตอบ

แต่ทำไมต้องมาติดขัดตรงคำว่า"ย้าย"ด้วยล่ะ

...ออกนอกเรื่อง สงสัยอ่ะดิว่าทำไมคุยกันอยู่สองคนพวกที่เหลือไปไหน...ตามไปดูกัน

"แล้วไอพวกนั้นไปไหนอ่ะ" แปลนถาม

"อ๋ออยู่ห้องวิทย์อ่ะช่วยงานครูจอร์จไปห้องวิทย์มะ?" ลูกน้ำถาม

"อืม" แล้วทั้งคู่ก็เดินตรงแล้วเลี้ยวซ้ายแล้วก็เลี้ยวซ้ายอีกทีมายังห้องวิทย์

"เฮ้ยครูจอร์จ ทำไงอ่ะ ฮือๆๆๆ" พิมพ์เริ่มสติแตก พิมพ์นั่งเป่าแก้วรูปดอกกุหลาบ นี่ขนาดเพิ่งยืดแก้วนะ

"มา...เดี๋ยวเค้าช่วย" แล้วหมีน้อย(จะเปลี่ยนสรรพนามเยอะไปไหน)ก็เป็นฮีโร่(แจจุง-*-)มาช่วยพิมพ์

และเมื่อแปลนเห็นหน้าหมี แปลนก็รู้สึก...อยากร้องไห้

แต่ก็ทำไม่ได้

"อ้าวแปลนแกมาแล้วหรอ" หมีถาม

"อืม...กุมาให้เมิงเห็นหน้าแล้ว...ไปเที่ยวสนุกมั๊ย" แปลนถาม

"อืมหนุกมากเลย...ไอ้บุ๊คแม่ม เลี้ยงกล้วยทอด ไฮโซมะ" หมีถามแบบติดตลก แต่แปลนก็ไม่ได้ตลกด้วยเลย

แต่ก็ยังฝืนหัวเราะออกมา

"อืม..."

**+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+**

ต่อเงาะ A นะ A

ยังคงง่วนกับการเป่าแก้ว . . .

(พิม :: part)

"พิม !" ใครเรียกฟร่ะ

"..." =__= ! ก่อให้เกิด ขันติๆ

"พิมโว๊ย !"

"....." =__+ อะไร ง่วงๆ >^<##

"เฮ้ นังฮัน ++"น้ำเสียงมีน้ำโห ของใครสักคน

"ตายรึยังวะ คับ"เอ้อ ลุกก็ลุก =____=

"เฮ๊ย ยังไม่ตายๆ !"เสียงฮัน(บุ๊ค)

ดังลั่นห้องพยบาลเลยง่ะ รู้ตัวมั้ยวะเนี่ย +

"ตะโกนทำไมวะนาง"เสียงไอซ์ + ลูกเงาะ(ลูกน้ำ)

มาทำไรกันอ่ะ งง งง งง งองู ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

"เฮ้อ ..นึกว่าจะตายซะและ"เสียงฮันถอนหายใจ

ราวฮิปโปขาดน้ำ(ด่าตัวเองสะใจมั้ยวะเนี่ย T T)

"เอ้อ"พูดได้เท่านี้ค่ะ !

"เอ้อ ? จะเอาไรอ่ะคะ พิม"นางบุ๊คถาม

"คือ เกิดไรขึ้นอ่ะ" เราถามขึ้นอย่าง งงๆ

"พิมเป็นลม อ่ะ เมื่อเช้า ลืมกินขี้ เอ๊ย ข้าวมาเหรอ"

เสียงไอซ์ตอบแทน นางฮัน

"กิน ปกติอ่ะสงสัยมันจะอากาศร้อน"

"เออ รู้ป่ะ แปลนมัน แบกแกเข้ามาว่ะ"ฮันแดกดัน

โถๆ หึงเรอะ ก๊ากๆ ๆ >[]<

ว่า แปลนแบกเราเข้ามา ^ ^

แปลนเรอะ !!! =[]=''

อ๊ากกซ์ ~ แปลนเนี่ยน๊า !! O[]O

(ความรู้สึกช้าอย่างแรง)

"หาแปลนเนี่ยนะ > <!" เราถามแบบตกใจมากๆ

แบกเราขึ้นด้วยเรอะ น้ำหนักเราเพิ่มอ่ะ ต๊ายตาย

=.,= (เหตุผลที่แท้จริง)

"อืม จริงหลอกแล้วได้โล่หรอ ... embarrassed "

.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.++.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+

(แปลน :: part)

ตะกี๊ ไอแฟ่บ เป็นลม ผมละใจหายอย่างน้อยมันก็เพื่อนผมคนนึง

=___= แถมยังมาเป็นลมข้างๆผมอีก ถึงใจร้ายยังไงก็คงต้องเป็นห่วงมันหน่อยแหละ

(มันเดินไปห้องน้ำ 2 คน พอดี) ผมเลยแบกมันขึ้นหลัง

ราวกลับเอาคนขึ้นหลังควายเลยอ่ะ(?)

เห็นหน้าไอบุ๊คแล้วอย่างฮา มันตกใจมากๆเลยอ่ะ 55+

ผมเห็นหมีมองมาแปลกๆ ตอนที่ผมอุ้มพิม

สงสัยตกใจเหมือนไอบุ๊คละมั้งไม่ก็มันอาจจะหึงพิม เศร้าจริงวุ๊ย ^ ^

บ้าน่ะ ผมสัญญากลับตัวไม่คิดเรื่องบ้าๆนี่อีก ไม่ก็ทำใจชอบแฟ่บ

(ถึงกลับต้องทำใจ พิมต้องพิจาราณาตัวเอล แล้วหล่ะ 55+)

เพื่อจะได้ลืมเจ้านั่นสักที . . . .

[กริ๊ด ~ พิมงานเข้าแล้ว]

[สนองคู่ หมี-พิม น้อยๆ เพื่อ นางไอซ์เลยที่เดียว หวิด ตายเลยนะนาง !!]

+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+

Still be frienD กาลครั้งหนึ่งที่..ฉันรักแก

ผลงานอื่นๆ ของ MissB ดูทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ MissB

ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

ความคิดเห็น

Still be frienD กาลครั้งหนึ่งที่..ฉันรักแก

เนื้อเรื่อง

คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ MissB ดูทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ MissB

ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

ความคิดเห็น